• LE CHARTIER EMBOURBÉ

    Le phaéton d'une voiture à foin
    Vit son char embourbé. Le pauvre homme était loin
    De tout humain secours. C'était à la campagne
    Près d'un certain canton de la basse Bretagne,
                  Appelé Quimper-Corentin.
                  On sait assez que le Destin
    Adresse là les gens quand il veut qu'on enrage :
                  Dieu nous préserve du voyage !
    Pour venir au Chartier embourbé dans ces lieux,
    Le voilà qui déteste et jure de son mieux,
                  Pestant, en sa fureur extrême,
    Tantôt contre les trous, puis contre ses Chevaux,
                  Contre son char, contre lui même.
    Il invoque à la fin le Dieu dont les travaux
                  Sont si célèbres dans le monde :
    Hercule, lui dit-il, aide-moi ; si ton dos
                  A porté la machine ronde,
                  Ton bras peut me tirer d'ici
    Sa prière étant faite, il entend dans la nue
                  Une voix qui lui parle ainsi :
                  Hercule veut qu'on se remue,
    Puis il aide les gens. Regarde d'où provient
                  L'achoppement qui te retient.
                  Ôte d'autour de chaque roue
    Ce malheureux mortier, cette maudite boue
                  Qui jusqu'à l'essieu les enduit.
    Prends ton pic, et me romps ce caillou qui te nuit.
    Comble-moi cette ornière. As-tu fait ? Oui, dit l'homme.
    Or bien je vas t'aider, dit la voix : prends ton fouet.
    Je l'ai pris. Qu'est ceci ? mon char marche à souhait.
    Hercule en soit loué. Lors la voix : Tu vois comme
    Tes Chevaux aisément se sont tirés de là.
                   Aide-toi, le Ciel t'aidera.

    Fable, Jean de La Fontaine,  Livre VI, fable 18

    ترجمۀ دانشجویی 1

    مردکی گاری سوار

    در بیابان می گذشت

    چرخ گاریش ناگهان

    در میانِ گل نشست

    مرد بیچاره شکست

    از عذاب و آه و غم

    در بیابانی که بود

    زآدمیان دورِ دور.

                                           نیک می دانیم کاین عذاب

                                           لایق آن مردم است

                                           کاوفتاده کارشان

                                           با بیابانی سیاه

                                           تا گرفتار غضب گردند و باز

                                           از سر بیچارگی خوانند ربِ بی نیاز.

    این طرف، در این بیابان سیاه

    مردک گاری سوار

    در میان گل و لای

    با غضب، با خشم

    با الفاظِ زشت

    گاه بر گودال و گاه بر اسبِِ خویش

    گه به ارابه، گهی بر سرنوشت

    ناسزا می گفت و دشنام می داد

    لیک او عاقبت

    دست یاری می کند بر حق دراز

    می نماید راز و حمد و پس نیاز

    کای خدای قادرم

                                یـاری رسـان

    چون فقط دستان تو

    می کند این تن  رها !

    گرچه رو گردانده ای از این زمین .

    چون به پایان آمدش حمد و ثنا

    از میان آسمان آمد  ندا:

    ”اندکی همت، کمی سعی و تلاش،

    انتظار ربّ توست؛

    پس تو ای انسان بکوش

    که خداوند یار توست !“  

    مترجم: الهه قاسمی / دانشجوی رشته مترجمی فرانسه / گروه فرانسه / دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مشهد

    (مربوط به درس: مقابله و بررسی آثار ترجمه شده) 

     

    ترجمۀ دانشجویی2

    آن سـیه بخت  حاصـل خرمـن بدید                   روزی خـود  انـدرونِ چـرخ چـیـد

    بــی خبر راهـــیِ راهی  دور شــد                    همدمـش گاری و چرخ و  مـور شد

    از میــان لای و گِـل ها رَه   بِجَـست                 سنگلاخــی از قضــا  راهـش بِبَـست

    مـردِ تنهــا  طاقتــش از کف بــداد                    ناســزاهـا   بـر لبانــش  می نهـــاد

    گـه بـه اسـبان و  زمیــن و  آسـمان                  گه به چاله  گه به ایـن  گاهی به آن

    هر چـه نفـرین بر سـر تقدیـر کــرد                  سرنوشتـش را نگـون تصویـر کــرد

    لحـظه ای یـاد آمـدش رب رحیــم                     خالــق روزی ده  و  حـیّ کــریـم

     گفت او را کــی خداوند قـدیــــر                   یاری ام کـن، گشته ام اینک  اسیــر

    نـاگهـان  از دور  آوایـــی شـنـیـد                     یاد آوردی مــرا؟  رنجــی رسـید ؟

    برکَن از جا، آن کلنگ  بر دوش گیر                 پرکُن آن چاله،  شـکن  سنگ صغـیر

    یافت چاره،  چـرخ را بیـرون کشـید                 شُکر یارب کـرد  و  لطف حـق بدید

    بهـر روزی  بـر سـرت منـت نهــــد                 گرکنـی حرکت، تـو را  برکت دهد

    مترجم: سارا هدایی / دانشجوی رشته مترجمی فرانسه / گروه فرانسه / دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مشهد

    (مربوط به درس: مقابله و بررسی آثار ترجمه شده)