مرگ من روزی فرا خواهد رسید

مرگ من روزی فرا خواهد رسید 
در بهاری روشن از امواج نور 
در زمستانی غبار آلود و دور 
یا خزانی خالی از فریاد و شور 
مرگ من روزی فرا خواهد رسید 
روزی از این تلخ و شیرین روزها
روز پوچی همچو روزان دگر 
سایه ای ز امروز ها ‚ دیروزها
دیدگانم همچو دالانهای تار 
گونه هایم همچو مرمرهای سرد 
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود 
من تهی خواهم شد از فریاد درد
می خزند آرام روی دفترم 
دستهایم فارغ از افسون شعر 
یاد می آرم که در دستان من 
روزگاری شعله میزد خون شعر
خاک میخواند مرا هر دم به خویش 
می رسند از ره که در خاکم نهند
آه شاید عاشقانم نیمه شب 
گل به روی گور غمناکم نهند 
بعد من ناگه به یکسو می روند 
پرده های تیره دنیای من چشمهای ناشناسی می خزند 
روی کاغذها و دفترهای من 
در اتاق کوچکم پا می نهد 
بعد من، با یاد من بیگانه ای 
در بر آینه می ماند به جای 
تار مویی نقش دستی شانه ای 
می رهم از خویش و می مانم ز خویش 
هر چه بر جا مانده ویران می شود 
روح من چون بادبان قایقی 
در افقها دور و پنهان میشود 
می شتابند از پی هم بی شکیب 
روزها و هفته ها و ماهها 
چشم تو در انتظار نامه ای 
خیره میماند به چشم راهها 
لیک دیگر پیکر سرد مرا 
می فشارد خاک دامنگیر خاک
بی تو دور از ضربه های قلب تو 
قلب من می پوسد آنجا زیر خاک
بعد ها نام مرا باران و باد 
نرم میشویند از رخسار سنگ 
گور من گمنام می ماند به راه 
فارغ از افسانه های نام و ننگ

Un jour ma mort aura lieu

A un printemps illuminé de vagues de splendeur

En un hiver perdu et brumeux

Ou en un automne vide du cri et d’ardeur

Un jour ma mort arrivera

Un jour de ces jours, aigres ou doux

Un jour absurde comme d’autres jours

Une ombre d’aujourd’hui ou d’hier inconnus

Mes yeux comme des vestibules noircis

Mes joues comme les marbres froids

Soudain un sommeil m’emmènera

Je deviendrai vide de la peine et du cri

Tombent tranquillement sur mon carnet

Mes mains libres de la magie de poésie

Je me rappelle que dans mes mains

Un jour flamboyait le sang de la fantaisie

La terre à chaque instant m’appelle

Ils arriveront pour m’enterrer

Oh peut-être mes amoureux à minuit

Mettront sur mon tombeau des fleurs belles

Après moi soudain iront à un coté

Les rideaux sombres de ma vie

Des yeux d’un inconnu glisseront

Sur mes papiers et carnets déjà écrits

Entrera un étranger dans ma chambre

Après moi avec ma mémoire

Devant lui y restera le miroir

Un crin de cheveu, un peigne noir

Je m’effarouche de moi-même et je tombe

Et tout ce qui a resté sera ruiné

Mon esprit comme la voile d’un bateau

S’éloigne et disparaît aux horizons de l’eau

Ils se hâtent les uns après les autres

Les jours, les semaines et les mois

Tes yeux en attendant une lettre

Se fixeront aux yeux des voies

Mais déjà la terre presse mon froid corps

La terre, elle-même entravée par la terre

Sans toi, loin de pulsation de ton cœur

Mon cœur pourra dans la terre amère

Effaceront mollement mon nom de la face de pierre

Après quelques temps le vent et la pluie

Mon tombeau restera inconnu dans le chemin

Libre de la fable du nom, restant dans l’oubli